Debati: A u kryqëzua Krishti?

Parashtrimi i Debatit
* Parashtrimi i Argumentit
# Ahmed Didat

Z.Kryetar, zonja e zotërinj. Për sa i përket kryqëzimit, në Kur’anin e Shenjtë zbulesa e fundit dhe përfundimtare e Perëndisë, myslimanëve u thuhet qartë se ata, as nuk e vranë, as nuk e kryqëzuan Atë, por u bë që ashtu t’u dukej atyre. Dhe ata që pomelizojnë nga kjo pikpamje, janë të mbuluar nga dyshimet. Ata nuk kanë njohuri të sigurta; ata ndjekin vetëm hamendjet, supozimet. Një gjë është e sigurtë: ata nuk e vranë Atë.

Z.Kryetar, zonja dhe zotërinj. A do të mund të ishte ndokush më i qartë, më dogmatik, më i pakompromentueshëm, sesa ky deklarim besimi? I vetmi që pati të drejtën të thotë fjalë të tilla është Zoti i gjithëdijshëm i gjithësisë.
Myslimani e beson këtë deklarim autoritar si Fjalën e vërtetuar të Perëndisë. Dhe kështu, ai nuk bën asnjë pyetje dhe nuk kërkon asnjë provë. Ai thotë: “Këto janë fjalët e Zotit tim; unë besoj dhe pohoj.” Por i krishteri përgjigjet me fjalët e mikut tonë të nderuar. Në librin e tij Përgjigje për pyetje të vështira, në faqet 116 dhe 117, Xhosh Mek-Dauell bashkë me Don Stjuartin shpallin qëndrimin e të krishterit në lidhje me këtë deklarim të pakompromentueshëm të myslimanit. Ai thotë: “Një problem madhor me pranimin e asaj që thotë Muhamedi, është se dëshmia e tij vjen 600 vjet pas njgjarjes, ndërsa Dhiata e Re përmban dëshmitë e dëshmitarëve akularë edhe të dorës së parë në jetën dhe shërbimin e Jezus Krishtit.”
Me një fjalë, i krishteri pyet se si mund ta dijë një njeri atë që ndodhi në Jeruzalem, duke qënë mijëra kilometra larg nga skena e njgjarjes së kryqëzimit dhe 600 vjet larg në kohë? Myslimani përgjigjet se këto janë fjalët e Perëndisë së Gjithëpushtetshëm. Prandaj Perëndia e dintë atë që ndodhi. Natyrisht që i krisheri arsyeton se, nëse do ta kishte pranuar këtë libër, Kur’anin, si Fjala e Perëndisë, nuk do të kishte patur mosmarrveshje midis nesh. Ne të gjithë do të kishim qënë Myslimanë!

Ne kemi dëshmitarë që panë dhe dëgjuan përshkrimin e këtyre njgjarjeve që na thuhen në Biblën e Shenjtë, në mënyrë të veçantë në ungjijtë e Mateut, Markut, Lukës dhe Gjonit. Nënteksti i kryqëzimit është ky: Deklarohet se Jezus Krishti u vra nga hebrenjtë nëpërmjet kryqëzimit, 2000 vjet më parë. Dhe, meqë është kështu, hebrenjtë janë fajtorë për vrasjen e Jezu Krishtit. Ne myslimanëve na është thënë se ata janë të pafajshëm, sepse Krishti, as nuk u vra as nuk u kryqëzua. Prandaj më është dhënë mandati nga Kur’ani i Shenjtë për të mbrojtur hebrenjtë nga padia e krishterë. Do të mbroj hebrenjtë këtë pasdite jo sepse ata janë kushërinjtë e mi, por thjeshtë sepse drejtësia duhet të vihet në vënd. Ne kemi pika dallimi me hebrenjtë – kjo është një çështje krejt tjetër. Sot do të bëj çmos për të vendosur drejtësi për kushërinjtë e mi, për hebrenjtë.

Në këtë argument, debat, dialog, unë në fakt jam avokat për hebrenjtë dhe Xhosh Mek-Dauell është prokurori. Dhe ju zonja dhe zorinj, jeni zonjat dhe zotërinjtë e jurisë. Do të doja të zinit vënd një vënd të rehatshëm, të jini të qetë dhe në fund të gjykoni vetë nëse hebrenjtë janë apo jo fajtorë për këtë akuzë të bërë nga të krishterët.
Tani për të hyrë në temë, si avokat i hebrenjëve, në çdo sallë gjyqi, në çdo vënd të qytëruar të botës, do të kisha mbyllur këtë çështje gjyqësore kundër hebrenjëve në dy minuta, vetëm duke kërkuar nga prokurori dëshmitë e këtyre dëshmitarëve: Mateu, Marku, Luka, dhe Gjoni. Dhe kur ato të paraqiten, në formën e aktbetimeve, ashtu siç i kanë ata në ungjij, unë mund të thosha se, në formën e tyre origjinale, ato nuk janë të verefikuar si aktbetime. Dhe ja prova: Merrni përkthimin e Biblës, atë të Versionit të autorizuar nga Mbret Jakob dhe do të mësoni se secili akbetim fillon: “Ungjilli sipas Mateut”, “Ungjilli sipas Markut”, “Ungjilli sipas Lukës”, Ungjilli sipas Gjonit”. Shtohet pyetja, zonja e zotërinjë të jurisë, çështë kjo “sipas…sipas…sipas”? A e dini se çfarë kuptimi ka? Ka kuptimin se Mateu, Marku, Luka dhe Gjoni nuk i shkruan emrat e tyre. Vetëm mendohet se këto janë veprat e tyre. Dhe kështu, në çdo sallë gjyqi, në çdo vënd të qytetëruar, ata do të flakeshin jashtë brënda dy minutave.

Jo vetëm kaq, unë mund ta mbyllja DY HERë brënda dy minutave, në çdo sallë gjyqi, në çdo vënd të qytetëruar. Them dy herë, sepse një nga dëshmitarët në Ungjillin e Markut,(kapitulli 14, vargu 50), na tregon se, në çastin më kritik në jetën e Jezusit, të gjithë dishepujt e lanë dhe ikën. Të gjithë. Meqenëse ata nuk ishin atje, dëshmia e tyre që nuk kanë qënë dëshmitarë në njgjarje, do të hidhej poshtë nga gjyqi. Thashë: dy herë brënda dy minutave, brënda vetëm 120 sekonda plot, çështja do të ishte mbyllur – në çdo sallë gjyqi, në çdo vendë të qytetëruar të botës.
Po ku do të ishte zbavitja pastaj? Ju keni ardhur këtu nga ane anës, pasi keni bërë një rrugë të gjatë nëpër shi. Pra, nëse themi çështja është e mbyllur dhe shkoni në shtëpi, ku do të ishte zbavitja? Për t’ju argëtuar juve, do t’i pranoj këto dekumente si të vlefshme, për hir të këtij dialogu, dhe do të dëgjojmë nga këta dëshmitarë se si do t’u përgjigjen pyetjeve tona. Unë dëshiroj që ju të shikoni ku qëndron e vërteta.

Dëshmitari i parë që do të thërras, qëllon të jetë Luka. Dhe Luka është përshkruar nga autoritetet e krishtera si një nga historianët më të mëdhenj. Nga pikpamja historike, Ungjilli sipas Lukës, kapitulli 24, vargu 36. Do ti referohem asaj që ka thënë ai, asaj që ka shkruar ai e zezë mbi të bardhë. Ai na rrëfen se ishte brëmja e së dielës, dita e parë e javës, kur Jezu Krishti hyri në dhomën e sipërme, atje ku hëngri Darkën e Fundit me dishepujt e Tij. Kjo ndodh tri ditë pas rinjgjalljes së supozuar të Tij. Ai hyn brënda dhe u thotë dishepujve të Tij: “Paqja me ju!” Dhe pasi tha: “Paqja me ju!”, dishepujt e Tij u tmerruan. A është e vërtetë kjo? Këtë pyetje po ju a drejtojmë juve. Do të doja të pyesja Atë, pse u tmerruan dishepujt? Sepse, kur një njeri takon zotërinë e humbur prej kohësh, gjyshin, shokun apo mësuesin e tij, të cilin s’e ka parë prej një kohe të gjatë – ne popujt e Lindjes e kemi zakon të përqafohemi, të puthemi. Pse duhet të tmerroheshin dishepujt e Tij? Luka na thotë se ata u tmerruan, sepse se ishte shpirt.

Po citoj vetë atë që ka thënë ai dhe mund ta verefikoni në Biblat tuaja. Ata ishin të friksuar, ata ishin të tmerruar, sepse kujtuan se ishte shpirt. Po i bëj një pyetje Lukës: A dukej Ai si shpirt? Dhe ai thotë jo. Pyes të gjithë të krishterët e botës herë pas here, të çdo kishe dhe denominacioni: “Ky zoti juaj, a dukej si shpirt?” Dhe ata të gjithë përgjigjen jo. Atëhere them: “Pse ata duhej të mendonin se njeriu është shpirt, kur Ai nuk dukej i tillë?”
Dhe asnje nuk e ka të qartë, vetëm nëse na e shpjegon Xhoshi. Çdo i krishterë nuk e kupton se pse duhej të mendonin se njeriu është shpirt, kur Ai nuk dukej i tillë? Jua them unë. Arsyeja është sepse dishepujt e Jezusit kishin dëgjuar se Mësuesi i tyre ishte varur në kryq. Ata kishin dëgjuar se Ai kishte dhënë shpirt. Me fjalë të tjera, shpirti i Tij kishte dalë; Ai kishte vdekur. Ata kishin dëgjuar se Ai vdiq dhe qëndroi në varr për tri ditë. Gjithë informacionin e kishin marrë me të dëgjuar, sepse, siç e thashë në fillim (të Ungjilli i Markut kapitulli 14, vargu 50), dëshmitari tjetër thotë se, në çastin më kritik në jetën e Jezusit, të gjithë dishepujt e Tij e lanë dhe ikën. Të gjithë! Nuk ishin atje.

Pra, duke e marrë gjithë informacionin me të dëgjuar, ti ke përballë një njeri për të cilin ke dëgjuar se qëndroi i vdekur për tri ditë. Pa dyshim që do mendosh se trupi i Tij po qelbet në varr. Kur shikon një njeri të tillë, natyrisht, do të tmerrohesh. Si rrjedhim, Jezusi donte t’i siguronte se nuk ishte Ai që kishin në mëndje. Ata mendojnë se Ai është ngjallur së vdekuri, një trup i rinjgjallur, një shpirt. Prandaj Ai thotë – po citoj vetëm atë që thotë Luka: “Shikoni duart e mia dhe këmbët e mia.” Vështroni duart e Mia dhe këmbët e Mia, jam Unë. Jam i njëjti person, njeri, çfarë ju shqetëson? Pse keni frikë? “Më prekni dhe shikoni, sepse një frymë nuk ka mish dhe eshtra, si po shihni që kam unë.”

Një frymë (shpirt), trajta e shquar “një”. Një shpirt, çdo shpirt, nuk ka mish dhe eshtra si po shihni se unë kam. Pra, nëse kam mish dhe eshtra, unë nuk jam frymë, nuk jamë fantazmë, nuk jam hije. Po e pyes zotërinë anglez – atë që e ka anglishten gjuhën e nënës – duke qënë se kam mish dhe eshtra, unë nuk jamë frymë, nuk jamë fantazmë, nuk jam hije. Pyes, a ka këtë kuptim më gjuhën tënde?
Të pyes ty o Afrikan, kur një njeri të thotë një gjë të tillë, a ka kuptimin se ai nuk është ajo gjë që ti po mendon. D.m.th. ai nuk është frymë, nuk është fantazmë, nuk është hije. Dhe të gjithë thonë “Po.” Nëse një njeri të thotë se një frymë nuk ka mish e eshtra, ka kuptimin se nuk ka mish e eshtra. Siç e shihni, unë i kam këto gjëra, pra nuk jam ajo gjë që kini ndërmënd. Ju po mendoni se isha i vdekur dhe se jam kthyer nga vdekja dhe jam rinjgjallur. Meqë një frymë nuk ka mish dhe eshtra, me fjalë të tjera, ai po të thotë se trupi që ti po shikoni nuk është një trup që ka pasur metamorfoze. Nuk është një trup i translatuar (i ndryshuar) si qelliori tani; nuk është një trup i rinjgjallur. Sepse një trup i rinjgjallur shpirtërohet.
Kush e thotë këtë? Autoriteti im është Jezusi. Ti pyet: “Ku?” Unë them Luka, shikoje përsëri kapitullin 20, vargu 36. Çfarë thotë? Ti sheh se hebrenjtë i bënin gjithmonë pyetje povrokuese Atij: “Mësues, a është e lejueshme për ne t’i paguajmë taksë Cezarit apo jo?” “Mësues, kjo grua është kapur në flagrancë, duke shkelur kurorën. Çfarë të bëjmë me të?” “Mësues…” – vazhdimisht. Tani i afrohen dhe e pyesin: Mësues, Rabini në gjuhën Hebraike: “Mësues, kemi këtë grua midis nesh, dhe kjo grua, sipas zakonit hebre, pati shumë burra.” Sipas zakonit hebre, nëse vëllai i dikujt vdes dhe nuk lë fëmijë, atëhere tjetri martohet me gruan e vëllait të tij. Dhe kur ai vdes pa lënë fëmijë, vëllai i tretë bën të njëjtën gjë dhe kështu deri te i shtati.

Shtatë vëllezër e patën grua, por nuk kishte asnjë problem në këtë botë, sepse kishte ndodhur sipas radhës. Tani ata donin të dinin nga Ai se, në të ardhmen, kur të ndodhë rinjgjallja, e kujt do të ishte ajo, sepse ata të gjithë e patën grua këtu në tokë. Me fjalë të tjera do të ketë luftë në qiell, sepse ne besojmë se të gjithë do të rinjgjallen njëkohësisht. Të gjithë së bashku , njerazi. Dhe këta shtatë vëllezër zgjohën në të njëjtën kohë dhe e shohin këtë grua, dhe gjithësecili do të thotë: “Gruaja ime! Gruaja ime!”, dhe do të ketë një luftë në qiell midis vëllezërve për këtë grua të vetme.
Pra, ata donin të dinin nga Ai se e kujt do të ishte në botën e përjetshme. Luka, kapitulli 20, vargu 36. Shikojeni me vëmëndje! Si përgjigje për këtë, Jezusi thotë: “Ata as nuk mund të vdesin më.” Me fjalë të tjera: “Kur të rinjgjallen, do të bëhen të pavdekshëm.” Ky trup që kemi tani është i vdekshëm. Ai ka nevojë për ushqim, strehje, veshje, seks, çlodhje. Ai thotë se nuk do të vdesin më, sepse janë njësoj si engjëjt.

Me fjalë të tjera, ata do të engjëllizohen, do të shpirtësizohen; do të jenë krijesa shpirtërore, do të jenë shpirtëra! Sepse janë si ëngjëjt dhe janë bij të Perëndisë. Të tillë janë bijtë e rinjgjalljes-frymë [shirt]! Ai tha: “Një frymë [shpirt] nuk ka mish dhe eshtra, si po shihni se unë kam.” Me fjalë të tjera: “Unë nuk jam rinjgjallur.” Dhe ata ende nuk besonin prej gëzimit, dhe ishin të çuditur – Luka 24 sërisht. Ç’ndodhi atëhere?
Ne menduam se Ai tashme ishte i vdekur, ndoshta duke u qelbur në varrin e Tij. Dhe nuk e besonin prej gëzimit – gëzimit të jastëzakonshëm – dhe pyesnin veten se çfarë ndodhi? Prandaj Ai thotë: “A keni ndonjë peshk të pjekur dhe një huall mjalti këtu, mish – diçka për të ngrënë?” Dhe ata i dhanë një copë bukë, dhe Ai e mori dhe e hëngri para tyre. Përse e bëri këtë? Po ju pyes, zonja dhe zotërinj të jurisë, çfarë po përpiqej të tregonte? Çfarë? “Jam i njejti njeri, person; nuk jam ajo gjë që po mendonit përpara; nuk jam rinjgjallur së vdekuri.”

Kjo ndodhi të dielën mbrëma pas kryqëzimit të supozuar.
Le të kthehemi prapa në kohë. Çfarë ndodhi në mënjgjez? Dëshmitari juaj tjetër, Gjoni, kapitulli 20, vargu 1, na tregon se ishte mëngjezi i së dielës, i ditës së parë të javës, kur Maria Magdalena shkoi te varri i Jezusit. Po pyes Gjonin, pse shkoi ajo atje? Ose, le të afrohet pranë bankës së dëshmitarit një tjetër, Marku, kapitulli 16, vargu 1, na tregon pse shkoi – Maria atje? Dhe marku thotë: “Ajo shkoi për të vajosur Atë.” Tani, fjala hebraike për vajos është messahah, nga e cila marrim fjalën messiah në hebraisht dhe masih në arabisht. Rrënja e fjalës, si në arabisht, dhe në hebraisht, është e njëjtë. Massahah ka kuptimin fërkoj, bëj mesazh, vajos.
Unë shtroj pyetjen: A i fërkojnë hebrenjtë pas tri ditës trupat e vdekur? dhe përgjigja është jo. Po ju them juve të krishterëve: Ai i fërkoni pas tri ditësh trupat e vdekur? E bëni këtë? Përgjigjja është jo. Ne myslimanët jemi më afër hebrenjëve përsa i takon praktikës së ligjit. A i fërkojnë myslimanët pas tri ditësh trupat e vdekur? Përgjigja është jo. Atëhere pse duhet të shkonin dhe të fërkonin një trup të vdekur dhe të kalbur, pas tri ditësh? Brënda tri orëve, trupi i vdekur forcohet, qelizat ngurtësohen dhe fillon kalbja dhe fermentimi nga brënda. Në tri ditë, trupi prishet nga përbrënda. Kur fërkon një trup të tillë të kalbur, ai çbëhet.

Pse duhej të shkonte dhe të fërkonte një trup të vdekur, të kalbur, nëse nuk po kërkonte njeri të gjallë? E shihni, pra, sipas dëshmitarëve tuaj, nga ajo që lexova, ajo duhet të ketë vënë re shenja jete në trupin e lëshuar teksa po e zbrisnin nga kryqi. Ajo ishte mbase e vetmja grua, e cila, së bashku me Jozefin e Arimatesë dhe Nikodemin, i kishte bërë shërbimet e fundit trupit të Jezusit. Të gjithë dishepujt e Tij e kishin braktisur dhe kishin ikur. Ata nuk u ndodhën atje. Kështu, nëse kjo grua kishte parë shenja jete, nuk do donte ta vinte Jezusin në rrezik duke bërtitur: “Ai është gjallë!” – për të ndjellë një vdekje të sigurt nga Romakët.
Tri ditë më vonë, ajo shkoi te varri, që ta vajosë. Dhe kur afrohet pranë varrit, zbulon se guri ishte hequr. Pëlhurat që e kishin mështjellë ishin brënda. Kështu ajo fillon të qajë. Bëj pyetjen: Pse u hoq guri dhe pse nuk ishin rrumujë pëlhurat që e kishin mbështjellë? Sepse, për një trup të rinjgjallur nuk është e nevojshme heqja e gurit për të dalë jashtë. Për një trup të rinjgjallur, nuk është e nevojshme të çmbështjellësh pëlhurat për të lëvizur. Kjo duhet për këtë trup fizik, për këtë trup të vdekshëm. Një poet na thotë: “Muret e ngurta nuk bëjnë një burg, as hekurat nuk bëjnë një kafaz.” Për shpirtin, për frymën, këto gjëra nuk vlejnë, qofshin hekura apo mure. Lëvizja e një guri dhe heqja e pëlhurave duhen për trupin e Tij fizik. Jezu Krishti, sipas Shkrimeve, po e vështronte atë kudo që ishte, jo nga qielli, por nga kjo tokë.

Sepse ky varr, nëse ju kujtohet, ishte pronë private që i përkiste Jozefit të Arimatesë. Ky dishepull me shumë pasuri dhe influencë, kishte një dhomë të madhe të gërmuar në një shkëmb. Përreth kësaj dhome ishte kopshti i tij me zarzavate. Ama, mos më thoni se ky hebre ishte kaq bujar, sa po mbillte zarzavate pesë milje larg nga qyteti, në të cilat do të kullotnin delet dhe dhitë e njerzëve të tjerë.
Me siguri që ai do të ketë qënë truall i blerë për të ndenjur argatët e tij, ose për njerzit që kujdeseshin për kopshtin e tij, ose ndoshta për shtëpinë në fshat, ku shkonte me familjen e tij për pushime gjatë ndonjë fundjave.
Jezusi është i vdekur dhe vështron këtë grua. Ai e di se cila është dhe e di pse ndodhet aty. I afrohet dhe shikon se po qan. Kështu, Ai thotë: “O grua, pse po qan? Kë po kërkon?” Ju pyes: A nuk e dinte Ai? A nuk e dinte? Pse bën një pyetje kaq të pakuptimte? Jua them unë, kjo nuk është një pyetje e pakuptimtë. Në faktë Ai po bën shaka, nëse do të shprehemi në mënyrë metaforike, shaka. Ajo po mendonte se Ai ishte kopshtari – jam vetëm duke cituar faktin, ashtu siç është dhënë. Ajo mendoi se Ai ishte kopshtari dhe unë bëj pyetjen: Pse mendon se ishte kopshtari? A njgjajnë si kopshtarë trupat e rinjgjallur? A ngjajnë? Them, pse mendon se është kopshtari? Ja ku po ju them: Sepse Ai ishte maskuar si kopshtar. Pse është maskuar si kopshtar? Unë them se ka frikë nga hebrenjtë. Pse ka frikë nga hebrenjtë? Jua them unë: Sepse Ai nuk vdiq dhe nuk e mundi vdekjen. Nëse kishte vdekur dhe, nëse e kishte mundur vdekjen, nuk kishte pse të kishte frikë. Pse them të mos kishte? Sepse trupi i rinjgjallur nuk mund të vdes dy herë. Kush e thotë këtë gjë? Bibla e thotë. Çfarë thotë ajo? Ajo thotë se të gjithë njerzi janë caktuar të vdesin dhe pastaj i pret gjykimi. Nuk mund të vdesësh dy herë.

Prandaj, nëse Ai e kishte mundur vdekjen, nuk kishte arsye pse të ishte i friksuar. Ai ka frikë, sepse nuk vdiq. Kështu ajo, duke menduar se ishte kopshtari, thotë: “Zot, po e pate hequr ti, më trego ku e vure?” – për t’u çlodhur, për ta marrë veten, jo ku e ke varrosur. – “Dhe unë do ta marr.” Vetëm siç jam – një grua – një hebreje e dobët. Përfytyrojeni atë duke mbajtur një trup 80 kg, të paktën, jo 100 kg si unë; një zdrukthtar muskuloz, që mundohet të ishte i ri, në lulen e jetës, është të paktën 80 kg. Po të shtojmë edhe 50 kg barna përreth Tij, siç thuhet në Ungjillin sipas Gjonit, kapitulli 19, vargu 39, kjo e bënte Atë 130 kg.
A mund ta përfytyroni këtë grua të dobët hebreje, duke mbajtur një këtë kufomë mbi 130 kg si një deng kashte, tamam si një “supermen” (grua e mbinatyrshme) në filmat komikë amerikanë? Dhe ku do ta çonte? Në shtëpi, ta vendoste nën shtrat? Çfarë do të bëjë me Të? Mos do ta konservojë? Çfarë të bëjë me një trup të kalbur. Po ju pyes juve?

Kështu, – shakaja nuk mban më – Jezusi thotë: “Meri…” Nga mënyra se si e shqiptoi emrin “Meri”, ajo e njohu që ky ishte Jezusi. Do ta përqafojë. Unë pyes: Pse? Do ta hante? Jo! Në shenjë respekti. Ne orientalët e bëjmë një gjë të tillë. Ajo dëshiron ta përqafojë. Jezusi tha: “Mos më prek”. Unë them, pse jo? Mos është burim elektriciteti, dinamo, që po ta prekte do ta zinte korenti? Thomëni, përse jo? Unë them: Sepse do t’i dhimbte. Më jepni një arsye tjetër, përse jo. “Mos më prek, sepse ende nuk u ngjita te Ati im.” Mos është e verbër? Nuk e shikon njeriun që po rri në krahë të saj? Çfarë do të thotë Ai me “nuk u ngjita”, kur është këtu? Ai tha: “Ende nuk u ngjita te Ati im.” Në gjuhën e hebrenjëve, po thotë: “Ende nuk kam vdekur.”

Problemi shtrohet kështu: Kush e lëvizi gurin? Si mundi ajo t’i afrohej Atij? Kush e lëvizi gurin? Dhe të krishterët po shkruajnë libër pas libri. Njëri është Frenk Morrison, një jurist racionalist. Ai shkruan një libër me 192 faqe dhe ngre gjashtë hipoteza. Në fund të 192 faqeve, kur ke mbaruar së lexuari, ende nuk e ke marrë përgjigjen. Kush e lëvizi gurin? Dhe ata po shkruajnë libër pas libri: Kush e lëvizi gurin? Nuk e kuptoj dot pse nuk mund të shihni atë që keni para syve. Pse nuk lexoni librat tuaj? Këta ungjijtë i keni e zezë mbi të bardhë në gjuhën amtare. Nuk është normale që e lexoni këtë libër në gjuhën tuaj amtare dhe prapë nuk e kuptoni.
Anglezi mund ta lexojë në gjuhën angleze, afrikani në gjuhën afrikane, zuluja në gjuhën zulu. Çdo grup gjuhësh ka librin e tij. Dhe secili, dhe çdonjëri është bërë për të kuptuar pikërisht të kundërtën e asaj që po lexon. Pikërisht të kundërtën. Nuk është vetëm keqkuptim.

Dëshiroj të ma provoni se e kam gabim. Ju a them unë… Vetëm po citoj fjalë për fjalë, saktësisht, ashtu siç janë shprehur dëshmitarët tuaj; e ruajtur për ne e zezë mbi të bardhë. Nuk po gjykoj motivet e tyre unë po them se janë dëshmitarë të pandershëm. Por unë po ju them: Ju lutem , lexoni përsëri librin tuaj. Hiqni perden që ju ka zënë sytë dhe lexojeni sërisht. Më thoni ku nuk po e kuptoj gjuhën tuaj. Ju, o anglezë, ose ju, o afrikanë, ju, o zulu,. Nëse mendoni se, në fund të bisedës, vizitori ynë i nderuar nuk ka vendosur drejtësi për temën, më telefononi pë të ardhur – në Sallonet e Mbretërisë, ose në auditoret e shkollave, ose kudo që ju dëshironi për të diskutuar më tej me mua. Unë jam i përgatitur për të ardhur.
Kush e lëvizi gurin? Po ju pyes juve. Është shumë e thjeshtë – thuhet se duhen rreth 20 burra. Ishte kaq i madh, sa duhej një supermen nga Amerika për ta lëvizur. Një ton e gjysmë deri në dy. Por, po ju them, ju lutem , lexoni Markun dhe Mateun dhe ata ju rrëfejnë se gurin e vendosi vetëm Jozefi i Arimatisë. Një njeri – vetëm fare. Një njeri! Nëse një njeri mundi ta vendosë, pse dy persona nuk mund ta heqin? Kjo është pyetja që po ju bëj.

Pra, të gjitha këto njgjarje, siç e dini, ishin profetizuar, ishin caktuar. Dhe për të gjitha sa ndodhën më pas, po ju them se Jezu Krishti ju kishte dhënë një shenjë të qartë të asaj që do ndodhte. Edhe kjo është ruajtur e zezë mbi të bardhë në dëshminë tuaj në Ungjillin sipas Mateut, një tjetër nga dëshmitarët tuaj, kapitulli 12, vargjet 38,39 dhe 40. Hebrenjtë vijnë përsëri te Jezusi me një kërkesë të re.
Pra, ata thonë: “Mësues, ne duam të shohim një shenjë prej teje.” Ne duam të na tregosh një mrekulli për të na bindur se Ti je Mesia që prisnim. E kuptoni diçka të mbinatyrshme, si p.sh., të ecësh mbi ujë ose të fluturosh në ajër si zog. Bëj diçka, o njeri, dhe atëhere ne do të bindemi se Ti je njeriu i Perëndisë – Mësia që prisnim.

Prandaj Jezusi u jep këtë përgjigje. Ai thotë: “Ky brez i mbrapshtë dhe kurorëshkelës kërkon një shenjë, por asnjë shenjë nuk do ti jepet, përveç shenjës së profetit Jona. Në fakt ashtu si Jona qëndroi tri ditë e tri net në barkun e peshkut të madh, kështu Biri i njeriut do të qëndrojë tri ditë e tri net në zëmrën e tokës.” E vetmja shenjë që ishte gati t’u jepte, ishte shenja e Jonës. I kishte vënë të gjitha në kartë. Ai nuk tha: “Ju e njihni Bartimaeusin e verbër, unë e shërova. Ju e njihni atë gruan hemofilike për vite e vite. Ajo më preku dhe u shërua. E dini, unë ushqeva pesë mijë njerëz me disa peshq dhe disa copa bukë. E shihni atë pemë fiku? E kam tharë që nga rrënjët.” Nuk tha azgjë të këtillë. “Kjo është e vetmja shenjë që do tju jap, shenjën e Jonës.” Shtrohet pyetja: Çfarë ishte kjo shenjë?
Mirë, hapni librin e Jonës. E solla librin e jonës për ju – një faqe nga Perëndia – është vetëm një faqe në tërë Biblën. Ky është libri i Jonës. Katër kapituj të shkurtër. As dy minuta nuk ju duhen për ta lexuar. Është e vështirë ta gjesh librin, sepse të gjesh një faqe në një mijë faqe, nuk është e lehtë. Por, nuk keni pse ta hapni librin atje. Nëse keni qënë në një shkollë të së dielës në kishë, do tju kujtohet ajo që po ju them. Po ju them se Jona u dërgua në Ninive. E dini, Perëndia i Gjithëpushtetshëm i tha atij: “Shko në Nive!”, një qytet me 100.000 banorë. Ai duhej t’i paralajmëronte se ata duhet të pendoheshin të veshur me thes dhe në hi: ata duhet ta përulnin veten para Zotit. Jona ngurroi, sepse mendonte se këta njerëz metarialistë – njerëz të botës – “nuk do të ma vënë veshin”. “Ata do të përçmojnë atë që do t’u them.” Prandaj, në vënd që të shkonte në Ninive, shkon në Xhafa. Këtë gjë ju tregon ky libër me një faqe. Ai shkoi në Jope dhe hipi në anije po shkonte në Tarshish. Nuk duhet të mbani mend emrat.

Gjatë rrugës, ndodh një furtunë. Sipas bestytnive të këtyre njerzëve, për këdo që largohet nga urdhërimi i zotit të tij dhe nuk kryen detyrën e tij, ai krijon një turbullimë në det. Kështu, ata fillojnë të edhin dyshime në anije, se kush mund të ishte përgjegjës për këtë furtunë. Jona e kuptoi se, si profet i Perëndisë, ai ishte ushtar i Perëndisë. Dhe, si ushtar i Perëndisë, ai nuk ka të drejtë të bëjë gjëra të cilat mund t’ia thotë mëndja. Prandaj ai thotë: “Hej shihni, unë jam shkaktari. Perëndia i Gjithpushtetshëm kërkon gjakun tim. Ai do të më vrasë, kështu gjatë kohës gjatë kohës që do të fundosë anijen, dhe ju o njerëz të pafajshëm do të vdisni. Do të ishte më mirë që ju të më zini dhe të më hidhni në det. Sepse Perëndia kërkon me të vërtetë gjakun tim.”

Ata thonë: “Jo e njeri, ti je një njeri kaq i mirë. Ndoshta dëshiron të vrasësh veten. Ne nuk do të ndimojmë ta bësh një gjë të tillë. Ne kemi një sistem tonin si ta zbulojmë të drejtën nga e gabuara,” – dhe kjo është ajo që ata e quajnë hedhja e shortit. Hodhën short dhe doli që Jona ishte shkaktari. Dhe kështu e zunë dhe e hodhën në det.

Tani t’ju bëj një pyetje: Kur e hodhën në det, ishte i vdekur apo i gjallë? Pra, para se të përgjigjemi, dua të ngulitni në mëndje se Jonah kishte dalë vullnetar. Ai tha: “Hidhmëni mua.” Dhe kur një njeri del vullnetar, nuk ke pse ta mbytësh para se ta hedhësh, nuk pse ta shposh me shtizë para se ta hedhësh, nuk ke pse t’i thyesh gjymtyrët para se ta hedhësh. Jeni dakort me mua?
Ky njeri kishte dalë vullnetar. Pra, kur ata e hodhën në det, si ua thotë mëndja, ishte i vdekur apo i gjallë? Ju lutem, më duhet ndihma juaj. Ishte i vdekur apo i gjallë? I gjallë. Nuk do të merrni asnjë shpërblim për këtë – ishte një pyetje fare e thjeshtë. Dhe, si për çudi, hebrenjtë thonë se ishte i gjallë, të krishterët thonë se ishte i gjallë dhe myslimanët thonë se ishte i gjallë. Sa bukur do të ishte sikur të binin dakort në çdo gjë tjetër.

Ne të gjithë biem dakort se ishte i gjallë kur u hodh në atë det të tërbuar. Dhe furtuna u fashit. Ndoshta ishte rastësi. Një peshk vjen dhe e gëlltit. Të vdekur apo të gjallë? Ishte i vdekur apo i gjallë? I gjallë? Shumë faleminderit.
Nga barku i peshkut, sipas librit të Jonës, ai i lutet Perëndisë për ndihmë. A luten njerzit e vdekur? Luten? Njerzit e vdekur, a luten? Jo! Si rrjedhim, ai ishte i gjallë. Për tri ditë e tri netë peshku e shëtit nëpër oqean. Të vdekur apo të gjallë? I gjallë? Çfarë thotë Jezusi? Ai thotë: “Në fakt ashtu si Jona qëndroi.” Pikërisht si Jona. “Në fakt ashtu si Jona qëndroi, kështu Biri i njeriut do të qëndrojë,” – duke iu referuar vetes. Si ishte Jona, i vdekur apo i gjallë? I gjallë. Si ishte Jezusi për tri ditë dhe tri netë në varr, sipas besimit të krishter? Si ishte? I vdekur apoi gjallë? I vdekur.

Ai ishte i vdekur, sipas besimit tonë. Me fjalë të tjera, Ai nuk ishte si Jona. Nuk e kupton? Ai thotë, do të jem si Jona dhe po më tregon mua – ka një miliard e dyqind milionë të krishterë në botë – se Ai nuk ishte si Jona. Ai tha: “Unë do të jem si Jona”, ti thua se nuk ishte si Jona. Nëse do të isha çifut, nuk do ta pranoja atë si Mësinë tim. Por në Kur’an më thuhet se Jezusi ishte Mesia. Unë e pranoj një gjë të tillë. Ai ishte një nga të dërguarit më të mëdhenjtë e Perëndisë, e pranoj. Unë besoj në lindjen e Tij të mrekullueshme, besoj se i dha jetë të vdekurit, përmes lejes së Perëndisë. Po ashtu, shëroi ata që kishin lindur të verbër dhe lebrozin, përmes lejes së Perëndisë. Por, nëse do të isha hebre, sipas shenjës që ka dhënë, Ai dështoi. Jona ishte gjallë – Jezusi ishte i vdekur. Ata nuk janë të ngjashëm. Nuk e di se në çfarë gjuhe mund t’i bëni ata të njgjashëm që të jenë si njëri-tjetri. Prandaj, njeriu i zgjuar, – e merrni me mënd, – doktori i teologjisë, profesori i fesë, më thotë se unë nuk e kuptoj Biblën.

Biblën tuaj, unë nuk e kuptoj. Pse nuk e kuptoj Biblën? Ai thotë: “A e kupton z Didat, Jezusi po thekson faktorin kohë.” Vini re, Ai e përdor fjalën “tri” katër herë. “Ashtu si Jona qëndroi tri ditë dhe tri netë, kështu Biri i Njeriut do të qëndrojë tri ditë dhe tri netë.” Ai e përdor fjalën “tri” katër herë.
Me fjalë të tjera, Ai thekson faktorin kohë jo nëse ishte i vdekur apo i gjallë. Por po ju them se nuk ka asgjë të mrekullueshme në një faktor kohë. Nëse njeriu është i vdekur për tre minuta, ose tri orë, ose tri javë, kjo nuk është mrekulli.
Mrekulli, nëse ka ndonjë të tillë, do të thotë të presësh që një njeri të vdesë dhe ai nuk vdes. Kur Jona u hodh në det, ne presim që që ai të vdesë. Ai nuk vdes, prandaj kemi mrekulli. Një peshk vjen e gëlltit – ai duhej të vdiste. Ai nuk vdes, prandaj kemi një mrekulli. Tri ditë dhe tri net pa marrë frymë dhe megjithatë të nxehtë në barkun e balenës. Ai duhet të vdiste, por nuk vdiq. Kjo është mrekulli, është një mrekullli, sepse ti pret që një njeri të vdes dhe ai nuk vdes.

Kur pret që një njeri të vdesë dhe ai vdes, çfarë mrekullie ka këtu? Po ju bëj këtë pyetje: Çfarë mrekullie ka në këtë gjë? Nëse një bandit ka një armë dhe qëllon me të gjashtë herë në zëmrën e një njeriu dhe ky vdes, mund t’i themi mrekulli kësaj? Jo. Por, nëse ai e kalon me të qeshur, nëse është ende gjallë dhe ecën bashkë me ne dhe nëse, pasi gjashtë të shtënat ia kanë bërë copë-copë zëmrën, ai qesh: ha ha ha ha – ai është i gjallë. Për këtë mund të themi se është një mrekulli. Më kuptoni? Mrekullia ndodh kur ne presim që një njeri të vdesë dhe ai nuk vdes. Kur njeriu, i cili pritet të vdesë, vdes, nuk kemi asnjë mrekulli.
Ne presim që edhe Jezusi të vdesë. Nëse Ai vdiq për ato që kishte pasuar, nuk kemi asnjë mrekulli. Nuk ka asnjë shenjë. Nëse Ai nuk vdiq, është mrekulli – e kuptoni? Prandaj ai thotë: Jo, jo. “është faktori kohë.” Kur janë duke u mbytur, njerzit kapen edhe pas fijes së kashtës. Ai thotë: “Patjetër që po.” Unë them, si e përmbushi? Shiko është mjaft e lehtë të bësh deklarata. Si e përmbushi? Kujdes! Po ju pyes: Kur u kryqëzua Ai? E tërë bota e krishtere përmënd Të Premten e Zezë. Britania, Franca, Gjermania, Amerika, Lesotoja, Zambia – madje në Afrikën e Jugut e kemi pushim zystarisht – çdo komb i krishterë kremton Të Premten e Zezë. Po ju pyes: Çfarë i jep vlerë Të Premtes së Zezë?

I Krishteri thotë: “Krishti vdiq për mëkatet tona. Kjo e bën me vlerë.” Pra, Ai u kryqëzua Të Premten e Zezë. Ai thotë, po, po. Unë pyes: Kur u kryqëzua, në mënjgjez apo mbasdite? Dhe i krishteri përgjigjet: Mbasdite. Sa kohë qëndroi në kryq? Disa thonë tri orë, disa thonë gjashtë orë. Unë po ju them, nuk do të debatoj me ju. Çfarëdo që të thoni, e pranoj. E dini se, kur lexojmë Shkrimet e Shenjta, na thuhet se, kur ata donin ta kryqëzonin Jezusin ishin me ngut. Dhe një në një ngutje të tillë, saqë Xhoshi na tregon në librin e tij Faktori Ringjallje, se brënda afro 12 orëve ndodhën gjashtë gjyqe të veçanta. Gjashtë gjyqe nëpër të cilat kaloi Ai.
Këto gjëra ndodhin vetëm nëpër filma. Të tilla gjëra – gjashtë gjyqe brënda 12 orëve, nga mesnata deri në mënjgjez, ndodhin vetëm nëpër filma. Por unë e besoj çfardo që të thoni. Çfardo gjëje që më thoni, e pranoj. Pra, çifutët nguteshin për ta kryqëzuar. A e dini pse? Për shkak të popullit. Jezusi ishte hebre. Populli e donte. Ky burrë kishte shëruar të verbërin, lebrozin, të lënguarin dhe kishte ngjallur të vdekurin. Ai kishte ushqyer mijëra njerëz me bukë dhe peshk. Ai ishte hero dhe, nëse populli zbulonte se jeta e heroit të tyre ishte në rrezik, do të kishin plasur trazira.

Pra, ata patën një gjyqë në mesnatë. Herët në mëngjes e çuan te pilati. Pilati thotë: “Ai nuk më shkakton asnjë rrëmujë, çojeni te Herodi.” Herodi thotë: S’më intereson, çojeni sërisht te Pilati. Dhe nxito, nxito, nxito.” Dhe ata bënë gjashtë gjyqe brënda 12 orëve. Gjashtë. Sikur nuk kishin gjë tjetër për të bërë, por po besoj atë që më thoni.
Ata arritën ta kryqëzonin, sipas dëshmitarëve tuaj. Sipas dëshmitarëve tuaj. Por, ashtu siç nguteshin për ta kryqëzuar, po ashtu nguteshin për ta zbritur nga kryqi. A dini pse? Për shkak të Sabatit. Sepse në mbrëmjen e së premtes, në orën gjashtë, fillon sabati. E shihni se hebrenjtëe llogarisn ditët, natë dhe ditë, natë dhe ditë. Ne myslimanët i llogarisim ditët tona natë dhe ditë. Jo ditë dhe natë. Ne i llogarisim natë dhe ditë. Dita jonë fillon në mbrëmje në orën gjashtë.

Pra, para se të perëndonte dielli, trupi duhet të zbriste, sepse u thuhej në librin e Ligjit të Përtërirë se ata duhet të kujdeseshin që asnjë trup të mos qëndronte i varur në pemë në ditën e Sabatit. “Që toka juaj të mos përdhoset, të cilën Perëndia juaj, Zoti, juaj dhe për trashgimi.” Kështu, shpejt e shpejt, ata e zbritën trupin poshtë dhe i bënë larjen e fundit dhe vendosën qindra kilogramë behanra aromantike përreth Tij. Pastaj e vendosën në një varr të hapur në shkëmb. Një varr i vendosur, nuk ishte varr i zakonshëm. Një dhomë e madhe, e gjërë, mbi dhe. Pra, është pothuajse mbrëmje. Nga ora tre e mbasdites, për çfarëdo gjëje që bëhet, detajet janë në librin e Xhoshit. Zakonisht, larja e fundit e trupit kërkon më shumë se një orë. Lexojini detajet se si çifutët e bënin larjen e fundit e trupit kërkon më shumë se një orë. Po le të themi se ata i bënë të gjitha këto me ngut. E dini, pra, se nguteshin. Gjashtë gjyqe brënda 12 orëve. Tani ata e vendosën në varr.

Në kohën kur e vunë në varr, ishte pothuaj mbrëmje. Prandaj, vështroni, vështroni gishtat e mi. – Natën e së premtes Ai supozohej të jetë në varr. Vështroni gishtat e mi. Ditën e shtunë, ende supozohej të jetë në varr. Po të dielën në mëngjez, ditën e parë të javës, kur Maria Magdalena shkon te varri, varri ishte bosh.
Kjo është ajo që thonë dëshmitarët tuaj. Po ju pyes: sa ditë dhe sa net bëhen? Ju e mbani mënd, thashë: supozohej, supozohej, supozohej… E dini pse? Sepse në fakt Bibla nuk thotë kur doli jashtë Ai. Ai mund të kishte dalë natën e së premtes. Bibla nuk e tregon si doli. Pra, natën e së premtes, ditën e së shtunës, natën e së shtunës. Po ju pyes: Sa ditë dhe sa net bëhen? Ju lutem, nëse mund ta shihni, nëse sytë tuaj nuk janë të dobët, më tregoni sa? Sa shikoni? E drejtë! Dy net dhe një ditë. Hidhi një sy kësaj. A është e njëjtë me atë që tha Ai: “Ashtu si Jona qëndroi tri ditë dhe tri net, kështu biri i njeriut do të qëndrojë tri ditë dhe tri netë?” Dhe tri, dhe tri. Pa shikoni këtë: dy me një. Ju lutem, më tregoni tani që do të thotë të njëjtën gjë.

Dëshiroj të di çfarë po lexoni. Dëshiroj të di atë që po lexoni në librin tuaj! Ai njeri po ju thotë se ajo që do të ndodhë do të jetë si Jona. Dhe shenja e Jonës është mrekulli. Dhe e vetmja mrekulli që mund ti atriboni këtij njeriu, Jonës, ishte se ne presim që ai të vdistë dhe ai nuk vdiq. Ne presim që edhe Jezusi të vdesë. Nëse Ai vdiq, nuk është shenjë. Nëse Ai nuk vdiq, kjo është shenjë.
z. Kryetar, zonja dhe zotërinj të jurisë. E kuptoni? Njerzit janë programuar. Ne të gjithë programohemi që në fëmijëri. Kur shkova në Amerikë dhe fola në Universin e San Franciskos, u thashë njerzëve se ua kanë mpirë trurin. U thashë ” Ju jeni me tru të mpirë.” Por një ameriakn një profesor, ndërhyri “Jo, jo me tru të të mpirë – të programuar.” “Ah, po më fal, të programuar.” Pra, z. Kryetar, zonja dhe zotërinj, shpresoj që kur të ketë mbaruar ky takim, ju do të jeni të riprogramuar për të lexuar këtë libër ashtu siç është dhe jo ashtu siç ju kanë bërë të kuptoni.
Zonja dhe zotërinj, ju falenderoj shumë nga ana ime.
________________________________________

*Replikat
# Ahmed Didat

z. Kryeta, zonja dhe zotërinj të jurisë! Thelbi i problemit, deklarata e thënë fare qartë nga Jezu Krishti, është gabimi që po bënin dishepujt kur mendonin se Ai ishte rinjgjallur së vdekuri. Ai po i siguronte ata se një frymë nuk ka mish edhe eshtra, ciç po shihni. Kjo është anglishtja e versionit Të Mbretit Jakob, anglishtja bazë. Dhe askush nuk ka nevojë për një fajtor apo avokat për t’i shpjeguar atë që nënkupton.
Po t’u biem kryq e tërthor të 27 librave të Dhiatës së Re, nuk gjen nuk gjen as edhe një deklaratë të bërë nga Jezusi, “Unë kam vdekur dhe u rinjgjalla së vdekuri.” I krishteri ka përpunuar fjalën ringjallje. Herë pas here, përmes përsëritjes bën të ditur se po dështon një fakt. Ju vazhdoni ta shihni këtë njeri, ai po ha ushqim, sikurse të ishte ringjallur. Jezu Krishti nuk i shqiptoi asnjëherë, në të 27 librat e Dhiatës së Re, flalët, “Unë jam ringjallur së vdekuri, as edhe një here.
Ai ishte bashkë me ta për 40 ditë dhe nuk e shqiptoi kurrë atë fjali. Ai po dëshmon gjithmonë e më tepër se ishte i njëjti Jezu, i cili i kiste shpëtuar vdekjes, si të thuash për qime. Ai asnjëherë nuk iu shfaq haprazi hebrenjve. U kishte dhënë atyre një shenjë, “Asnjë shenjë nuk do t’ju jepet përveç shenjës së Jonës.” Asnjë shenjë përveç kësaj. Po ashtu nuk u kthye tek ata në tempullin e Jeruzalemit për t’u thënë, “Ja ku jam.” As edhe një herë. Ai rrinte gjithmonë i fshehur. Pra, nuk kemi pse të merremi me gjërat që kanë kaluar.

Jezusi nuk ngurronte të vdiste. Në fakt, Ai kishte ardhur për këtë qëllim. Tani, ndërsa lexoj Shkrimet, ato thonë se Jezusi jo vetëm që ngurronte, por po përgatitej që t’i hapte kartat me hebrenjtë. Në Darkën e Fundit, Ai ngre problemin e mbrojtes, duke u thënë dishepujve të Tij, “Siç ju kujtohet, kur ju dërgova në misionin tuaj për të predikuar dhe shëruar, ju thashë të mos mbanit asgjë me vete. As trasta, as thes. Asgjë. Vallë a ju mungoi gjë?” (Shih Luka 22:35).
Dhe ata thanë, “Jo, asgjë.” Por tani jua tregoj unë se çfarë u tha atyre, “Ata që nuk kanë shpata le të shesin rrobën e tyre dhe t’i blejnë.” Ju duhet të shisni rrobat tuaja të blini shpata. Po ju pyes: Për çfarë i përdori shpatat? Mos qëroni mollë me to? Apo u prisni gurmazin njerzëve? Për çfarë i përdorni shpatat? Prandaj njëri prej tyre tha, “Zot, tashme i kemi dy”, dhe Ai u tha, “Mjaftojnë.”
Dhe del me dishepujt e Tij, me 11 prej tyre. Juda tashme ishte larguar për ta tradhëtuar. Të njëmbëdhjetë dishepujt dhe Ai shkojnë në Gjetsmani. Në Gjestmani, lexoni librin, lexoni ungjijtë tuaj, dhe do tju thonë se Jezusi vendosi tetë njerëz tek porta. Po ju bëj këtë pyetje, në radhë të parë, Pse duhej të shkonte në Gjetsmani? Dhe pse vendosi tetë njerëz tek porta, duke u thënë: “Uluni këtu dhe vigjeloni me mua.”

Ai donte të thoshte: “Ndaloni këtu dhe bëni roje.” Çfarë të ruanin? Çfarë kishte për të ruajtur në Gjetsemani? Kopshti, ullinjtë, vendi bosh. Çfarë duhej të ruanin dishepujt pesë milje larg qytetit në Gjetsemani? Më pas merr me vete Pjetrin dhe dy djemtë e Zebedeut – dy prej tyre kishin shpata – dhe bën një vijë të mbrëndshme mbrojtje, dhe u thotë atyre, “Uluni këtu, qëndroni këtu dhe rrini zgjuar me mua ndërsa po shkoj të lutem… po shkoj vetëm dhe do të lutem matanë.” Po ju pyes, Pse shkoi në Gjetsmani? Pse shkoi atje, për t’u lutur? A nuk mund të lutej në dhomën e sipërme, gjatë kohës së Darkës së Fundit? A nuk mund të kishte shkuar në tempullin e Jeruzalemit, që ishte dy hapa larg? Pse shkoi pesë milje larg qytetit? Pse vendosi tetë njerëz tek porta? Pse bëri një vijë të brëndshme mbrojtjeje?

Dhe Ai shkon pak më përpara, bie në fytyrë në tokë dhe i lutet Perëndisë, duke thënë: “Ati im, në qoftë se është e mundur, largoje prej meje këtë kupë.” duke dashur të thotë: “Largoje këtë vështerësi nga Unë, por jo si dua Unë, por siç do Ti. Në fund, e lë gjithçka në dorën Tënde, por dua të më shpëtosh.” Dhe duke qënë në agoni, lutej më fort, dhe djersa e Tij po i bëhej si gjak i mpiksur që bie përtokë. A është kjo mënyra se si duhet të sillet një njeri, i cili është caktuar për t’u flijuar që nga krijimi i dheut? Juve, po jua bëj këto pyetje.
Thuhet qe po djersitej, duke qene ne agoni. Ai lutet me fort, dhe djersa e Tij po i bëhej si gjak i mpiksur që bie përtokë. Dhe Bibla thotë se Zoti i Mëshirës dërgon një engjëll. Një engjëll erdhi për t’i dhënë fuqi. Dhe pyes, Në çfarë? Në besimin se Perëndia do ta shpëtonte. Në çfarë do t’i jepte fuqi engjëlli? Për ta shpëtuar. Dhe në çdo gjë që ndodhi atje, ju mund të shihni planin e Perëndise për shpëtimin e Tij. Bëni kudjes! Profecia që kishte bërë na thotë se Ai do të ishte si Jona dhe ne na thuhet se Ai nuk ishte si Jona. Ai nuk e përmbushi këtë profeci. Jona është i gjalle, Jezui i vdekur.

Me pas, Ponc Pilati u habit kur i thanë se Jezui vdiq, sepse, me sa dinte ai, asnjë njeri nuk mund të vdiste brënda tri orëve në kryq. Kryqëzimi duhet të sillte vuajtje dhe vdekje të ngadalte. Ky ishte qëllimi i vërtetë i kryqëzimit. Nuk ishte thjesht të hiqje qafe një karakter të padëshiruar nga shoqëria, duke e pushkatuar apo duke e varur. Qellimi i tij ishte një vdekje e ngadaltë.

Dhe Bibla thotë se eshtrat nuk iu thyen. Ishte permbushje e një profecie. Por, ç’rëndësi ka nëse ja thyen apo jo eshtrat një njeriu të vdekur. Fakti që eshtrat nuk iu thyen ka rëndësi vetëm nëse personi ishte i gjallë. Pra, e shihni, për 2.000 vjet me radhe, është bërë një programim, nje programim i vazhdueshem. Dhe Pali e ka vendosur tërë themelin e fesë në një çështje: në këtë vdekje dhe ringjallje, sepse ai na thote tek 1Korintasve 15:14: “Por në qoftë se Krishti nuk është ringjallur, predikimi ynë është i kotë dhe i kotë është edhe besimi juaj.” Po të mos jetë ringjallur, nuk qëndron asgjë.

Prandaj tani, si njerëzit e mbytur që kapen pas fijes së kashtës, i krishteri duhet të provojë me çdo mjet se në një farë mënyre kryqëzimi e vrau Jezusin, kështu që ne të mund të fitojmë shpëtimin. Pra, ne do te donim që ju, z. Kryetar, zonja dhe zotërinj të jurisë, ta lexoni këtë libër edhe një herë tjetër dhe dëshminë, fjalë për fjalë. Nëse shqyrtoni me kujdes profecitë, atë që tha Jezui dhe mënyrën se si u soll, ato janë prova përfundimtare se Krishti nuk është kryqëzuar.
________________________________________

* Deklaratat e Mbylljes

# Ahmed Didat

z. Kryetar, zonja dhe zoterinj të jurisë! Njeriu është frikacak nga natyra. Ju e mbani mënd që nga fillimi me Adamin, duke ia hedhur fajin tjetrit. Jo unë po gruaja; dhe gruaja, jo une por gjarpri. Njeriu është frikacak nga natyra. Dhe ne duam dikë tjetër të mbajë barrën tonë. Ne duam dikë tjetër të pijë ilaçet për ne kur jemi të sëmurë. Ne duam të heqim apandesitin e dikujt tjetër, kur është plasur yni. Ky është njeriu në përgjithësi.

Por kjo nuk është ajo që tha Jezu Krishti. Ai donte që ti të merrje kryqin tënd – të kryqëzoheshe vetë. Dëgjoni! Ai thotë, “Nuk është prej Meje ai që nuk e merr kryqin e vet dhe nuk vjen pas meje.” Merrni kryqin dhe më ndiqni. Me fjalë të tjera, kryqezoni veten. Jo, jo, jo. Jo, Ai nuk donte të thoshte këtë. Ajo që Ai donte të thoshte ishte se, ashtu siç mbaj përgjegjësinë Time, kështu ju mbani tuajën. Ashtu siç lutem unë, kështu lutuni dhe ju. Ashtu siç agjëroj unë, kështu agjëroni dhe ju; ashtu siç jam rrethprerë unë, kështu rrethprituni dhe ju, atë që bëj unë, atë bëni edhe ju. Ju mbani përgjegjësinë tuaj.

Kjo është ajo që kishte ndër mend Ai. Pra, ky është sistemi islamik! Kjo është ajo që mëson islami. E shihni, sistemi që të shpëton pas shumë viteve si alkoolist, pas shumë vitesh si vjedhës i 10 centëve nga kutia e ofrimit, lexojeni këtu, në librin e Xhoshit. Ai thotë se çdo të diel, e vetmja gjë që përfitonte nga kisha ishte të hidhte në kutinë e ofrimeve 25 cent dhe të merrte prej saj 35 për të blerë një frape. Dhe më pas, në jetën e tij, nëse ju e studioni, gjejmë se e njëjta gjë bëhet në një nivel më të lartë të intelektualizmit, pot nuk kemi kohë për tiu futur asaj teme.
Po e mbyll me mesazhin e Jezuit. Ai thotë, “Vërtet, vërtet, po ju them, në qoftë se drejtesia juaj nuk është më e lartë nga ajo e skribëve dhe e farisenjve, ju nuk do të hyni fare në mbretërinë e qiejve.” Nuk ka mbretëri të qiejve për ju. Kjo është ajo që thotë Ai; keto jane fjalet e Tij. Dhe ajo qe po ndodh kern nuk eshte se ju po kundershtoni fjalet e Tij. Ky eshte islami! Ne qofte se nuk jeni me te mirë se hebrenjtë, nuk do të ketë mbretëri të qiejve për ju.

Ai nuk tha se është gjaku, por drejtësia juaj. Ju duhet të jeni më të mirë se hebrenjtë. Ju duhet të agjeroni, ashtu siç agjëruan hebrenjtë, por në një nivel më të lartë; ju duhet te luteni, ashtu siç u lutën hebrenjtë, por në një nivel më të lartë; ju duhet të jepni lemoshë, ashtu siç dhanë lëmoshë hebrenjtë, por në një nivel më të lartë. Dhe ky është islami.

Prandaj, z. Kryetar, zonja dhe zoterinj të jurise, them se kjo ringjallje, ashtu siç është paraqitur nga Xhoshi ne Amerike, nën titullin “Mashtrim pa dashje apo histori”, të lë të nxjerrësh si përfundim se këtu janë një miliard njerëz që po merren për një udhëtim në kryq. Në Durban, çdo javë, ne kemi kuaj që marrin mijëra njerëz për një udhetim – çdo kalë e bën një gjë të tillë. Por këtu po ju marrin për një udhëtim në kryq.

Zonja dhe zotërinj, ju falemnderit shumë.
________________________________________
Fund i Debatit
________________________________________
Dorëshkrimi i mësipërm i debatit ndërmjet Ahmed Didat dhe Xhosh Mek-Dauell (dhe kapitullit mbyllës të autorit duke dhënë një krahasim ndërmjet Islamizmit dhe Krishtërimit) janë marrë nga:
Josh McDowell dhe John Gilchrist
THE ISLAM DEBATE
publikuar nga HERE’S LIFE PUBLISHERSM INC., © 1983
faqet 143-185 (duke përfshirë kapitullin e mbylljes)

http://pergjigje.com/Islam/Jezusi/didat_mekdauell.htm