KUSH E LËVIZI GURIN?

Ndaj kësaj pyetjeje “I nderuari Ahmed Deedat zgjidhi problemin në mënyrë shumë të thjeshtë dhe bindëse duke ngacmuar mendjet e të gjithë kristianëve të menduar…”

Në emër të All-llahut,
Të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!

“KUSH E LËVIZI GURIN” ose “Kush e rrokullisi gurin?” (Marku 16:3) është një pyetje që ka shqetësuar teologët për 2000 vjet të shkuara. I nderuari Frank Morison, një shkollar i shquar i Biblës, është përpjekur të përcaktoj këtë fantazëm (apo këto fantazma) në një libër me të njëjtin titull të kësaj fletushke. Ndërmjet viteve 1930 – 1975, libri i tij ka kaluar nëpër 11 botime. Në 192 faqet me supozime, ai dështoi t’i përgjigjej pyetjes “KUSH E LËVIZI GURIN?” (Faber dhe Faber Londër). Në faqen 89 të librit ai shkruan: “Kështu na ka mbetur i pazgjidhur problemi i varrit të zbrazur”, dhe vazhdon me paraqitjen e 6 hipotezave, gati për të goditur në shenjë me supozimin e tij të parë: “SE JOZEFI I ARIMATHESË NË MËNYRË TË FSHEHTË E LËVIZI TRUPIN NË NJË VEND MË TË PËRSHTATSHËM”. Më pas rrëfen që fakti që Jozefi “mund ta kishte lëvizur vetë në një vend tjetër për arsye personale, është diçka me rëndësi”, ai nxitimthi e bazoi këtë hipotezë në terrenin më të pathemeltë”.

Ndërsa, duke lexuar më tej, lexues të dashur, unë besoj se si ju ashtu dhe i nderuari Morison, do të merrni një përgjigje të kënaqshme për këtë problem. Le të fillojmë me këtë problem. Sipas Biblës, ishte ditë e diel në mëngjes, dita e parë e javës, kur Mari Magdalena shkoi tek varri i Jezusit (Gjoni 20:1) Pyetja e parë që na përshkon mendjen është:

Pyetja 1: PSE SHKOI AJO TEK VARRI?

Përgjigjja: Autorët e Ungjillit thonë se ajo shkoi për ta “Anoint” atë. Fjala çifute për “anoint” është “Masaha” që do të thotë “fërkoj” “bëj masazhë”. Fjala dhe kuptimi i saj janë të njëjta edhe në arabisht. Nga kjo fjalë, rrënjë, “masaha” kemi fjalën arabe “MESIH” dhe çifute “MESSIAN”, që të dyja shprehin të njëjtin kuptim. “The anointed one” (ose i fërkuari) që përkthehet në greqisht “Christos”, nga e cila rrjedh fjala Krisht.

Pyetja 2: A I FËRKONIN ÇIFUTËT TRUPAT E VDEKUR PAS TRI DITËSH?
Përgjigjja: “JO!”

Pyetja 3: A I FËRKONIN MUSLIMANËT TRUPAT E VDEKUR PAS TRI DITËSH?
Përgjigjja: “JO”

Pyetja 4: A I FËRKONIN TË KRISHTERËT TRUPAT E VDEKUR PAS TRI DITËSH?Përgjigjja: “JO!”

Përgjithësisht dihet se brenda tri orëve pas vdekjes fillon RIGOR MORTIS – shpërbërja e qelizave të trupit – ngurtësimi i trupit. Për tri ditë kufoma fillon të kalbet nga brenda. Sikur të bëjmë masazh në këtë trup, ai do të bëhet copa-copa.

Pyetja 5: A KA KUPTIM QË MARI MAGDALENA TË DONTE TË FËRKONTE NJË TRUP TË VDEKUR E TË KALBUR PAS TRI DITËSH?

Përgjigjja: Kjo nuk ka kuptim, vetëm nëse ne pranojmë se ajo po kërkonte një Jezus të GJ-A-LL-Ë dhe jo të vdekur. Ju vetë do ta pranoni këtë fakt kur t’i analizoni reagimet e saj, kur ajo papritur pa Jezusin nëpërmjet maskës së tij. Pra, e kuptoni se ajo ka parë shenja jete në atë trup të dobët kur është hequr nga kryqi. Ajo ishte mbase e vetmja grua pranë Jozefit të Arimathesë dhe Nikodemisit të cilët ia bënë ritet e fundit (?) trupit të Jezusit. Ky njeri, NICODEMUSI, në njëfarë mënyre është fshirë me qëllim nga përmbledhësit. Autorët e Ungjillit të Mateut, Markut dhe Lukës nuk dinë asgjë për këtë dishepull vetëmohues dhe të devotshëm të Jezusit. Emri i tij NUK është përmendur as edhe në tre ungjijt e parë dhe në ASNJË kontekst.“ Është vështirë që të mos arrish në konkluzionin se lënia e dishepullit misterioz jashtë traditës përmbledhëse ishte bërë me qëllim”, thotë dr. Hugli J. Schonfield, njëri nga njerëzit e shquar të shkollarëve biblikë.
Kur Maria Magdalena arriti te varri pa se guri tashmë ishte i hequr dhe çarçafët ishin të mbështjellë (pa trupin) në buzë të varrit. Tani shtrohet pyetja.

Pyetja 6: Pse u lëviz guri dhe pse çarçafët e mbështjellë (të trupit) u gjendën të pambështjellë?

Përgjigjja: Sepse është e pamundur që një trup i prekshëm material të dalë jashtë, megjithëse guri bllokon daljen dhe i njëjti trup fizik të mos dalë dot sepse e ka trupin të mbështjellë me çarçaf.
Do të ishte e panevojshme për një trup të ringjallur të lëvizë gurin ose të mbështjellë çarçafët. Poeti, mbase, duke pasur në mendje trupin e ringjallur dhe të pavdekshëm apo shpirtin e njeriut, thoshte: “MURET NUK BËJNË BURGUN ASHTU SI DHE HEKURAT NUK BËJNË KAFAZIN”.
Kur Maria e shkretë e hidhëruar po vështronte varrin, Jezusi po e shikonte nga një vend aty afër. Jo nga qielli, por nga toka, nga toka mëmë. Duhet të themi se ky varr është pronë private që i përkiste “dishepullit” të tij të fshehtë – Jozefit të Arimathesë – që ishte një çifut shumë i pasur dhe me influencë dhe që mund të përballonte skalitjen e një dhome të madhe në një shkëmb e cila, sipas Peshkopit (një shkollar i krishterë i dëgjuar), ishte 5 këmbë e gjerë, 7 këmbë e lartë dhe 15 këmbë e thellë. Rreth këtij varri, “dishepulli i fshehtë” kishte kopshtin e tij me perime. Nuk pritej nga një çifut apo joçifut që të mbillte perime 5 milje jashtë qytetit, për të ushqyer delet dhe dhitë e të tjerëve! Sigurisht, ky fermer duhet t’u kishte dhënë punëtorëve të tij pjesë të kopshtit për të mbrojtur interesat e tij dhe ndoshta kishte edhe “shtëpinë e fshatit” afër këtij vendi, ku shkonte për t’u çlodhur me familjen gjatë fundjavës.
Jezusi po vështronte dishepullen e tij, nga e cila ai kishte hequr (ose nxjerrë) shtatë djaj. Ai i afrohet dhe e gjen duke qarë.
Ai e pyet: “Grua, pse po vajton? Kë po kërkon?” (Gjoni 20:15)

Pyetja 7: A NUK E DINTE AI? PSE AI BËN NJË PYETJE TË PAMENDUAR?

Përgjigjja: Ai e dinte pse po qante dhe kë po kërkonte dhe nuk bëri aspak pyetje të pamenduar. Faktikisht, ai po bënte shaka me të, natyrisht në mënyrë figurative! Ai e dinte se ajo po kërkonte atë në varr dhe kur nuk e gjeti aty, po qante e zhgënjyer.
Ai gjithashtu e dinte se ajo nuk mund ta shihte nëpërmjet maskës së tij. Megjithëse kishte kaluar një sprovë të rëndë, ai përsëri kishte sensin e humorit për ta pyetur atë. “Grua, pse po vajton? Kë po kërkon?”
“AJO I THA ATIJ SE MENDONTE SE AI ISHTE KOPSHTARI” (Gjoni 20:15)

Pyetja 8: PSE AJO MENDOI SE AI (JEZUSI) ISHTE NJË KOPSHTAR? A DUKEN TRUPAT E ZHVARROSUR SI KOPSHTARË?

Përgjigjja: A mund të imagjinoni skenën e ditës së zhvarrosjes kur ju lexues të dashur, do të merrni pamjen e një “kopshtari”, dhe vjehrri juaj do të shndërrohet në një “kopshtar”, edhe dhëndri juaj gjithashtu do të marrë pamjen e një “kopshtari” dhe gruaja juaj e dashur do të ngatërrohet për të gjetur burrin e saj!
A ka kuptim kjo? Jo! Trupi i zhvarrosur do të jeni vetë ju dhe jo maska juaj.
Nuk ka rëndësi në çfarë moshe apo në çfarë kushtesh vdes njeriu, e rëndësishme është që çdo njeri ta njohë tjetrin. Atëherë, pse Maria mendoi se Jezusi ishte një “kopshtar”?

Përgjigjja: Sepse Jezusi ishte i MASKUAR si kopshtar?

Pyetja 9: PSE ISHTE MASKUAR SI KOPSHTAR?
Përgjigjja: Sepse ai kishte frikë nga çifutët.

Pyetja 10: PSE KISHTE FRIKË NGA ÇIFUTËT?

Përgjigjja: Sepse ai nuk kishte VDEKUR dhe nuk ishte RINGJALLUR. Po qe se ai kishte VDEKUR dhe ishte RINGJALLUR, s’kishte arsye pse të kishte frikë. Pse? Sepse trupi i ringjallur nuk vdes dy herë. Kush e tha këtë?
Bibla thotë kështu: “Është urdhri i Zotit që gjithë njerëzit të vdesin vetëm një herë dhe pas kësaj vjen gjykimi” (Çifuti 9:27). Ideja se trupi i ringjallur nuk mund të vdesë 2 herë, mbështetet edhe nga ajo që ka theksuar fort Jezu Krishti përsa i përket ringjalljes.
Njerëzit e ditur të çifutëve shkuan te Jezusi për një problem, një enigmë. Ata i thanë se ishte një grua që kishte shtatë burra me radhë. “Pra, në ringjallje kush nga të shtatët do ta kishte grua? Sepse ata të gjithë e kishin atë grua”. (Mateu 22:28). Jezusi mund t’u ishte shmangur çifutëve me një kundërpërgjigje të prerë, sepse edhe kjo është një nga dredhitë e tyre për ta larguar atë. Përkundrazi, ai ka ruajtur për ne, në Bibël, thënien më të qartë përsa i përket shpirtit të ringjallur. Ai thoshte: “Ata nuk do të vdesin më sepse ata janë të njëjtë me engjëjt, me fëmijët e Zotit, sepse kështu janë fëmijët e ringjalljes”. (Luka 20:36)
“ATA NUK DO TË VDESIN MË”, – pra, do të jenë të përjetshëm. Ata nuk do t’i nënshtrohen vdekjes për herë të dytë. Nuk ka më uri dhe etje. Nuk ka më lodhje dhe rreziqe fizike, sepse trupi i ringjallur do të “engjëllohet” – shpirtësohet. Ata do të bëhen si krijesat e shpirtit, ata do të bëhen shpirtra.

Mari Magdalena nuk po kërkonte një shpirt. Ajo, duke menduar se Jezusi i maskuar ishte një kopshtar, thotë: “Zotëri, në qoftë se ju e keni marrë ATË më thoni ku e keni ÇUAR” (Gjoni 20:15). Vëreni se ajo po kërkonte ATË (personin) dhe jo ATE. Gjenë një trup të vdekur. Më pas, ajo kërkon të dijë, ku e kanë çuar dhe jo ku e kanë varrosur?, në mënyrë që, “Unë ta marr ATE” (Gjoni 20:15)

Pyetja 11: Ç’DONTE TË BËNTE AJO ME NJË KUFOMË TË KALBUR?

Përgjigjja: Mos donte ta fuste poshtë krevatit? Absurde! Mos donte ta balsamoste? Gjepura! Mos donte ta varroste? Në qoftë se është kështu, kush e hapi varrin? Jo! Jo! “Ajo donte ta merrte me vete”.

Pyetja 12: SI MUND TA MBANTE AJO VETË NJË TRUP TË VDEKUR?

Përgjigjja: Ajo nuk mendonte për një kufomë të kalbur, por kërkonte një Jezus të GJ A LL Ë. Ajo nuk është një “super grua” e kronikës amerikane që mund të mbajë fare kollaj një kufomë që peshon 160 paundë, e mbështjellë me tjetër peshë: “100 paundë peshe të mirrës dhe aloe” (Gjoni 19:39), duke formuar kështu një deng që peshon 260 paundë. Kjo çifute e brishtë nuk mund ta mbante këtë pako që po kalbej si një deng me kashtë. Edhe sikur të mund ta mbante, si do ta varroste VETË?

Ajo mund ta kishte hedhur në një gropë si një grumbull me plehra. Por, të hedhësh dhe të varrosish janë dy gjëra shumë larg njëra-tjetrës. Ajo po kërkonte një Jezus të gjallë, që të mund ta kapte për dore dhe ta çonte në shtëpi për të pushuar, për t’u qetësuar dhe për ta rigjeneruar, “me qëllim që unë ta marr me vete”. Loja që Jezusi po bënte me këtë grua u zgjat pak si shumë. Gjatë gjithë kohës së dialogut ndërmjet Marisë dhe Jezusit, ajo nuk kishte as dyshimin më të vogël se ai me të cilin po fliste ishte Mësuesi i saj. Ajo nuk arriti të kuptonte çfarë fshihej pas maskës së kopshtarit. Jezusi qeshte me zë të ulët. Ai nuk duroi dot më dhe i tha “M A R I”. Vetëm një fjalë ishte e mjaftueshme. Vetëm fjala “Mari” bëri atë që nuk bëri dot këmbimi i fjalëve të mëparshme. Kjo e ndihmoi Marinë që ta njihte Jezusin. Çdo njeri ka mënyrën e tij të veçantë për të thirrur njeriun e tij apo të asaj që ka pranë. Nuk ishte thjesht tingëllimi i emrit ai që e bëri Marinë të përgjigjej: “Mësues”! “Mësues”!, por ishte mënyra se si ai duhet ta ketë theksuar qëllimisht atë fjalë. Ajo lëvizi përpara për ta kapur Mësuesin e saj shpirtëror, për ta nderuar dhe respektuar atë. Kur muslimanët takojnë njerëzit e ditur, pleqtë e respektuar apo njerëzit e thjeshtë, ata mbajnë në pëllëmbët e tyre dorën e djathtë të këtyre personave dhe ua puthin fort anën e prapme të dorës. Për të treguar respekt francezët puthen në faqe ndërsa arabët puthen në qafë.
Çifutja Mari do ta kishte bërë atë që çdo musliman do ta kishte bërë në të njëjtat kushte. Kur Maria po i afrohej, Jezusi u tërhoq një a dy hapa prapa, duke thënë: “Mos më PREK” (Gjoni 29:17)

Pyetja 13: UNË THEM – PSE JO?

Mos vallë ai ishte korrent elektrik apo një dinamo që po ta prekte, ajo do të vdiste?

Përgjigjja: Jo! Mos më prek, se më dhemb. Megjithëse ai nuk kishte treguar asnjë shenjë dhimbjesh fizike apo plagësh, duhet të kishte vuajtur, dhe për të do të ishte shumë e dhimbshme në qoftë se ajo do ta prekte me dashuri dhe dhembshuri. A mund të ketë ndonjë arsye tjetër për këtë “Mos më prek”?
Jezusi vazhdon: “Sepse ende nuk kam VAJTUR (arritur te Babai im”, (Gjoni 20:17)

Pyetja 14: MOS VALLË AJO ISHTE E VERBËR?

Mos vallë ajo nuk shikonte se njeriu me të cilin po fliste gjatë gjithë kohës qëndronte përpara saj? A ka kuptim kur Jezusi thotë se: “AI NUK ËSHTË NGRITUR, kur ai është këtu POSHTË”.

Përgjigjja: Me fjalë të tjera, apo ajo që Jezusi i tha Marisë do të thotë: “AI NUK ËSHTË RINGJALLUR NGA I VDEKURI” sepse në gjuhën e folur çifute, shprehja: “Unë ende nuk kam VAJTUR te Babai im” do të thotë UNË ENDE NUK KAM VDEKUR.

Është i trishtueshëm fakti historik se megjithëse Bibla e krishterë është një libër i vendeve të Lindjes, e mbushur me metafora dhe krahasime lindore si – “Lëri të vdekurit t’i varrosin të vetët” (Mateu 8:22) “Duke shikuar ata vetë. Shohin dhe duke dëgjuar ata dëgjojnë”. (Mateu 13:13), të gjithë komentuesit e Biblës janë nga Perëndimi. Bota perëndimore është bërë për të parë një Libër çifut, të shkruar nga çifutët për një publik çifut, nëpërmjet xhamave grekë dhe perëndimorë. Një libër lindor duhet të lexohet siç mund ta lexojë dhe kuptojë një lindor, dhe pastaj të gjitha problemet do të zgjidhen.
Vështirësia nuk qëndron vetëm në hapjen (gjetjen) e kuptimit të drejtë të shprehjeve çifute, por bashkësia e krishterë është e programuar në mënyrë të tillë, që të krishterët e çdo race dhe grupi gjuhe të kuptojnë paragrafët ndryshe dhe në të kundërt të ngjyrimit të tyre të drejtpërdrejtë. Unë do të jap shembuj të kësaj anomalie në Mësimin nr. 3 me titull “RINGJALLJA OSE PËRMENDJA?
Në atë broshurë do të përpiqem gjithashtu t’i përgjigjem problemit pse një grua – Mari Magdalena – nuk pati FRIKË kur njohu Jezusin E MASKUAR, dhe 10 burra të guximshëm (dishepujt e Jezusit) u MAHNITËN kur në atë dhomën “lart” njohën Mësuesin e tyre, pas pohimit të pasionit të tij.

PYETJE E THJESHTË

Përgjigjja e pyetjes fillestare të këtij pamfleti – “KUSH E LËVIZI GURIN?” është kaq e thjeshtë dhe kaq e natyrshme sa njeriu nuk e kupton se si ky problem u ka shpëtuar njerëzve të ditur të krishterë të pozitës më të lartë.
Përgjigjja e pyetjes “Kush e rrokullisi gurin në vend?” është edhe përgjigjja e titullit të kësaj fletushke…” Ai (Jozefi i Arimathesë) e rrokullisi gurin drejt grykës së varrit” (Marku 15:46). Shën Marku mbështetet fjalë për fjalë nga ajo që thotë Shën Mateu në kapitullin 27 dhe vargjet 60… Ai (Jozefi i Arimathesë) rrokullisi një gur të madh te gryka e varrit dhe u largua. Në qoftë se ky njeri i vetëm mundi të lëvizte gurin nga vendi, siç dëshirojnë Mateu dhe Marku, atëherë më lejoni të jem më bujar duke shtuar emrin e dishepullit tjetër të fshehtë dhe besnik – NIKODEMUS.
Ishin JOZEFI I ARIMATHESË dhe NIKODEMUS këta dy trima që nuk e lanë Mësuesin në baltë, kur ai kishte më shumë nevojë.

Këta të dy i bënë Jezusit një banjë varrimore çifute dhe e mbështollën me çarçafë me “aloe dhe mirrë”. Ata ishin të njëjtët, dy shokë të vërtetë që L-Ë-V-I-Z-Ë-N GURIN dhe që sapo ra mbrëmja, morën Mësuesin e tyre të tronditur dhe po të Premten natën e çuan në një vend më të përshtatshëm aty afër për ta mjekuar.
Duke gjykuar nga tregimi i Biblës, del se Jezusi ishte GJ-A-LL-Ë. Ai kishte shpëtuar për qime, siç e kishte parashikuar edhe vetë.
Na shkruani për një kopje “FALAS” të “KUSH ISHTE SHENJA E JANKUT” si dhe për një vlerësim të detajuar të kryqëzimit të dëshmuar, me titull “A U KRYQËZUA KRISHTI? Ata nga ju që e kanë përvetësuar Mësimin nr. 1 nga broshura “KUSH ISHTE SHENJA E JANKUT?, le të fillojnë të mësojnë përmendësh vargjet e mëposhtme për Mësimin nr. 2 “Jezusi i tha asaj gruaje pse po vajton? Kë po kërkon?”. Ajo, duke menduar se ai ishte kopshtari, i thotë: “Në qoftë se ju e keni marrë, më thoni ku e keni lënë dhe unë do të shkoj ta marr”.

Jezusi i thotë: “Mari”. Ajo kthehet dhe i thotë: “Rabboni”, që do të thotë Mësues.
Jezusi i thotë: “Mos më prek, sepse ende nuk kam vajtur te Babai im…” Gjoni 20:15-17.