Muhamedi e përpiloi Kuranin me qëllim që t’i bashkonte dhe çlironte arabët…

Pretendimi se, “Muhamedi s.a.v.s., e përpiloi Kur’anin me që­llim që t’i bashkonte dhe çlironte arabët”, është e vë­sh­tirë të mbrohet, sepse bashkimi i arabëve nuk ishte qëllimi i tij. Ideja që qëndron në thelb të Kur’anit, është një ba­sh­kim i njerëzve nën ombrellën e ligjit të Allahut, pa dallim ngjyre, race apo kombi. Po të jetë se uniteti i arabëve ishte ëndërra e përhershme e Muhamedit s.a.v.s., atëherë ai do ta kishte pranuar mjaft mirë ofertën për t’u bërë mbret i Ara­bi­së dhe në këtë mënyrë do ta përdorte pushtetin dhe influ­encën e tij për të ndërtuar një Arabi të bashkuar. Por, Muhamedi s.a.v.s. e refuzoi një ofertë të tillë.

Kështu, të pohosh se Muhamedi s.a.v.s., kishte për qëllim arritjen e pu­shtetit, lavdisë, apo bashkimin e arabëve nëpërmjet të të shkruarit të Kur’anit dhe atribuimin e tij Allahut, është një naivitet i paskrupull.

Henri De Kastro, kur flet për Muhamedin s.a.v.s., ndër të tjera thotë: “Nuk qe i dhënë pas stolive të kësaj bote dhe nuk ishte koprac. Ishte i përmbajtur dhe derisa u largua nga kjo botë, asnjëherë nuk u ngop me bukë elbi. Iu shmang ambicieve të kota, megjithatë arriti dhe ia doli të zërë vendin më të lartë në vendet arabe. Por, ai nuk u dha pas totalitarizmit. Nuk pati fron, ministri dhe as gradë”.[1]

Faktet e tjera që hedhin poshtë tezën se Muhamedi s.a.v.s., është autor i Kur’anit, është se vetë Muhamedi s.a.v.s., ko­rigjohet nga Kur’ani për veprimet e tij. Për këtë mjafton të përmendet rasti kur Hamza r.a., axha i Pejgamberit s.a.v.s., u vra në betejën e Uhudit. Nxitur nga Hindi, gruaja e Ebu Sufjanit, trupi i tij u masakrua keq. Kur Pejgamberi s.a.v.s., erdhi dhe pa çfarë kishte ngjarë, tha: “Kurrë nuk kam ndjerë në shpirt zemërim si ky që po provoj në këto çaste dhe, kur Allahu të më ndihmojë herën tjetër që të fitoj mbi Kurejshët, betohem se do të masakroj, dërmoj tridhjetë nga të vdekurit e tyre”. Por menjëherë pas kësaj atij i erdhi ajeti Hyjnor, i cili ia tërhiqte vërejtjen:

“Nëse ndëshkoni, ndëshkoni aq sa jeni ndëshkuar, por, nëse duroni, kjo është më e mira (rrugë) për të durueshmit”. (En Nahl, 126.)

Dhe është e vërtet se ai nuk e përmbushi kërcënimin e tij, përkundrazi ai e ndaloi përgjithmonë masakrimin e ku­fomave pas betejës.[2]

Në mënyrë të ngjajshme, kur Pejgamberi s.a.v.s., u pla­gos në luftën e Uhudit, ai i mallkoi armiqtë duke thënë: “Si mund të begatojë ai popull që plagosë të Dërguarin e Allahut!”. Si përgjigje ndaj këtij mallkimi, zbritën ajetet për t’ia tërhequr vëmendjen Pejgamberit s.a.v.s. (shih: Ali Imran, 128-129.)[3]

Njëherë kishin ardhur te Pejgamberi s.a.v.s., disa mu­sh­rikë të Mekës për ta pyetur (provokuar) rreth disa ndo­dhive të padëgjuara në Hixhaz. Në këtë mënyrë ata donin të provonin nëse Pejgamberi kishte ndonjë burim të të dhë­nave për gjërat e fshehta dhe të papara. Pejgamberi s.a.v.s., u ishte përgjigjur: “Nesër do tua them” por ai nuk tha “Po të dojë Allahu”. Kur u kthyen ditën tjetër, Pejgamberi nuk pati ndonjë përgjigje për ta, dhe kjo gjë vazhdoi 15 ditë më radhë; Atij nuk i erdh asnjë lajm nga Allahu xh.sh.. Por, pastaj Allahu xh.sh. ia zbriti nëpërmjet Xhibrilit një ajet në formë qortimi:

“Dhe mos thuaj kurrsesi për ndonjë çështje: “Unë do të bëj këtë nesër!” Vetëm (nëse i shton): “Në dashtë All-llahu!” E kur të harrosh, përmende Zotin tënd dhe thuaj: “Shpresohet se Zoti im do të më japë udhëzim edhe më të afërt prej këtij (të as-habi kehfit)”. (El Kehf, 23-24.)

Martin Lings, te vepra e cituar, fq. 77, duke trajtuar do­methënien e kësaj pritjeje pak a shumë të gjatë, shprehet: “Vonesa e përgjigjes Hyjnore, ndonëse e dhimbshme për Pejgamberin dhe pasuesit e tij, ishte më të vërtetë një forcë më e madhe për të. Armiqtë e mohuan domethënien e kësaj vonese, por për ata Kurejsh, që ishin akoma të pave­ndo­sur, ky fakt ishte një pohim i qartë i asaj se Fjala e Shenjtë i vinte Muhamedit nga Qielli dhe ai as nuk kishte gisht e as nuk mund ta kontrollonte atë. Është e kuptueshme se, nëse Muhamedi do të kishte trilluar të gjitha ato çfarë kishte thënë më parë, nuk do të ishte vonuar kaq gjatë për këtë trillim të ri, veçanërisht në një çast të tillë ku rreziku qe mjaft i madh”.

Në Kur’an, më se 50 herë, Pejgamberit s.a.v.s, i thuhet “Të py­esin ty për…” dhe i jepen përgjigje që fillojnë me urdhërin “Thuaj”. Është krejt e qartë se Allahu xh.sh., është ai që u jep për­gjigje pyetjeve për çështjet e kaluara e të padëgjuara, për haramet dhe hallallet, për format e adhurimit e të shpi­r­tit, për Dhulkarnejnin etj., çështje të cilat tejkalojnë aftë­sitë dhe mundësitë e mendjes njerëzore. Kur i bënin pyetje, ndodhte që Pejgamberi të heshte duke pritur ajetin Kur’­a­nor, që t’i zbriste si përgjigje. Ndodhte që kalonin ditë të tëra dhe atij nuk i vinte lajmëtari i qiellit, kështu që disa fi­lluan të talleshin me të, duke i thënë: “Të la Zoti ty… Hoqi dorë prej teje, etj., derisa zbriti ajeti:

“Zoti yt nuk të ka braktisur, as nuk të ka përbuzur (o Muhamed)”. (Ed-Duha, 3.)[4]

Nëse meditojmë pak për ajetet që lexuam më sipër dhe që do t’i lexojmë në vazhdim, si dhe për fjalën “Thuaj” e cila në Kur’an përsëritet 332 herë, bëhet e qartë se kjo fjalë u jepet njerëzve për të bërë një deklaratë të caktuar. Në pjesët e tjera të Kur’anit Pejgamberi urdhërohet: “Shpall”, “Lëvdëro Zotin tënd”, “Gjunjëzohu”, etj., prandaj me të drejtë pyesim: A është kjo mënyra se si një njeri i flet vetes apo shkruan një libër?[5]

Cili autor e kërcënon veten në veprën e vet, qoftë edhe në emër të dikujt tjetër ose me gojën e dikujt tjetër? Për më tepër, ndërsa pretendonte se fliste në emër të Allahut, a mund të bënte ndonjë deklaratë që do t’i sillte dëm pre­te­ndi­mit të vet? Gjithashtu, a fuste në librin e vet shprehje akuzuese ndaj vetes? Në Kur’an thuhet:

“Sikur ai (Muhamedi), në mënyrë të rreme, të Na kishte veshur ndonjë fjalë! Ne do ta kapnim atë me fuqinë Tonë. E pastaj do t’ia kë­putnim atij arterien e zemrës (damarin e qafës)”. (El Hakka, 44-46.)

Në Kur’an Muhamedit s.a.v.s., i tërhiqet vërejtja për mospjesmarrësit e fushatës së Tebukut: “Pse u dhe leje atyre?”.[6]

Në Kur’an tregohet për martesën me Zejneben, e cila para divorcit ishte gruaja e Zejdit. Pejgamberi s.a.v.s. nuk kishte dëshirë të martohej me të, por urdhëri qe i tillë. Që t’i tregonte se Zejdi nuk ishtë djali i Muhamedit a.s., Pej­gamberi i thoshte “bir” libertit të vet, Zejdit, por Allahu xh.sh., me anë të një ajeti, e hoqi birësimin:

“Allahu nuk i ka dhënë asnjë njeriu dy zemra në kraharor. Ai nuk i konsideron gratë, që ju i ndani si nënat tuaja[7] e as fëmijët tuaj të birësuar nuk i konsideron si bij të vërtetë. Këto janë vetëm fjalë që dalin prej gojës suaj, kurse Allahu thotë të vërtetën dhe udhëzon në rrugë të drejtë”. (El Ahzabë, 4.)

Pejgamberi s.a.v.s., do të qëndronte për t’ia falur na­mazin e të vdekurit kreut të hipokritëve, Abdullah ibën Selulit, meqë e njihte për musliman, por e la, sepse e paralajmëroi Allahu i Gjithdijshëm:

“Askujt prej hipokritëve, kur të vdesin, mos ia fal xhenazen, as mos rri afër varrit të hipokritit, sepse ata e kanë mohuar Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe qëndruan të pabindur deri në vdekje”. (Et Tevbe, 84.)

Këta urdhëra apo ndalime të ngjajshme tregojnë se ai kurrë nuk vreponte me kokën e vet, sepse ai ishte një për­fa­qësues që vetëm zbatonte urdhërat e Allahut xh.sh. edhe sjelljet nuk i ndryshonte sipas vetes, por vetëm pasi Allahu e paralajmëronte ose i tërhiqte vërejtjen. Allahu xh.sh. për Muhamedin s.a.v.s., thoshte:

“Dhe ai nuk flet nga mendja (dëshira) e tij. Ai (Kur’ani) nuk është tjetër pos Shpallje hyjnore që i shpallet atij”. (En Nexhm, 3-4.)

Studiuesi anglez Lightner, i cili ka doktoruar në legji­slaturë, filozofi dhe teologji, thotë: “Nga ajo që di unë për dy fetë, për Krishterizmin dhe Hebraizmin, them se ajo, që ka predikuar Muhamedi, nuk është plagjiat, por relevatë, që i është shpallur atij. Për këtë, nuk duhet të dyshohet, përderisa besojmë se, edhe më parë, ka ardhur shpallja nga i Gjithfuqishmi dhe i Gjithdituri Zot… Një herë, Zoti e qortoi në mënyrë të rreptë, përmes shpalljes që ia zbriti, sepse ai e largoi fëtyrën e tij nga një njeri i verbër var­fa­njak, në kohën kur ishte duke biseduar me parinë e pasur. Muhamedi a.s., këtë gjë (këtë rast), ua komunikoj njerëzve. Sikur të ishte mashtrues, ashtu siç pretendojnë të krish­terët, ai në të vërtetë, nuk do ta komunikonte një gjë të tillë.[8]

Unë them, me zërin tim të lartë, dhe shpresoj se do të vijë dita, kur të krishterët, do të shprehin, në mënyrë të madhërishme respektin e tyre, ndaj Isait, duke nderuar Muhamedin. Ska dyshim, se çdo i krishterë, i cili e pranon misionin e Muhamedit dhe beson atë që solli ai, do të jetë i krishterë i vërtetë”.[9]

 

[1] Ajni Sinani, Vep. e cit., fq. 147.

[2] Martin Lings, “MUHAMMAD, his life based on the earliest sources”, Australia 1983, fq. 191.

[3] Hamza Mustafa Nijazi, Vep. e cit., fq. 32.

[4]“Nen hijen e Besimit- 2”, fq. 146; Muhamed Sytari, “Përpjekje të dështuara”, Shkodër 2003, fq. 40.

[5] Mustafa Steven Nicholas & Tariq Nelson, Vep. e cit., fq. 10.

[6] Shiko sureja Teube, ajeti 43.

[7] Vargu aludon për shprehjen “Më je bërë si shpina e nënës sime”, të cilën arabët paganë e përdornin si deklaratë divorci.

[8] Shiko suren: Abese.

[9] Ajni Sinani, Vep.e cit., fq. 168-170.

Ma.sci. Senad MAKU